Wat veel stedelingen niet zien: de drama’s van boerengezinnen

(De onderstaande column is een tweet die ik van twitter heb geplukt. Het is een smeekbede van een stoere boerin. Om reden dat ik mij zorgen maak om het grotendeels verdwijnen van de boerenstand en daarmee de nationale voedselzekerheid, maar ook de wereldwijde voedselvoorziening waarin Nederlandse boeren een belangrijke rol vervullen, deel ik deze tweet op mijn eigen website).

“Ik ben niet alleen logopedist, maar ook boerin op schijnbaar een piekbelastend melkveebedrijf. Hier mijn verhaal en noodkreet:
Ons boerengezin: een mama, een papa en twee dochters.
We wonen en werken op ons melkvee bedrijf met nog geen 100 melkkoeien in het prachtige Drenthe en… pic.twitter.com/oDPFhFWFvV

— Romy Quint (@RomyQuint) July 26, 2023

Ik ben niet alleen logopedist, maar ook boerin op schijnbaar een piekbelastend melkveebedrijf. Hier mijn verhaal en noodkreet:

Ons boerengezin: een mama, een papa en twee dochters. We wonen en werken op ons melkveebedrijf met nog geen 100 melkkoeien in het prachtige Drenthe en ons uitzicht is het groene Dwingelerveld. Daar wandelen we dikwijls met onze hond en mijn dochter rijdt er graag een rondje met haar paard. Soms moet ze het gas even terug nemen vanwege in de weg lopende schapen, de grazende koeien of de vele wandelaars met hun loslopende honden.

Tussen ons thuis en het Dwingelerveld ligt echter ook de drukke A28 en de doorgaande weg naar de vuilverbranding Attero, met een CO2-uitstoot van 1,5 miljoen ton per jaar. Honderden vrachtwagens vol afval uit heel Europa komen dagelijks langs onze boerderij gescheurd. Maar blijkbaar zijn deze twee drukke wegen, de grote vuilverbranding èn de schapen en koeien op het Dwingelerveld minder schadelijk voor de natuur dan 100 koeien op onze boerderij.

En dat doet ons zo’n pijn. De stikstofmetingen zijn al meerdere keren wetenschappelijk weerlegd maar blijkbaar zijn wij als boerengezin om bepaalde redenen niet meer welkom in ons eigen Nederland. Onze dochter wil dolgraag de zesde generatie gaan worden op ons melkveebedrijf. Als jong meisje was ze al bij de koeien te vinden en speelde ze graag met de kalfjes en zorgde voor een schoon strobedje.

Wij dragen een waardevol steentje bij in onze Nederlandse maatschappij; we werken hard, zowel op onze boerderij als daarbuiten. Zo zijn we opgevoed, je helpt elkaar de winter door en je hebt respect voor mens, dier en natuur. Maar toch worden we bestempeld als ‘onwelkom’. We zouden de natuur beschadigen met onze 100 koeien. Wanneer de Politiek het heeft over onteigenen dan voelt het alsof wij met onze gezinnen het niet waard zijn om te zoeken naar alternatieven.

Mijn man beschermt de weidevogels en de jonge hertjes. In de herfst laat hij een strook mais staan voor de dieren tijdens koude dagen. In onze slecht onderhouden voortuin vind je vlinders, bijen, koolmeesjes, en heel veel mussen en spreeuwen. Bij zonsondergang menig vleermuisje. Maar toch, toch…..zijn wij blijkbaar zo slecht voor onze dieren en voor onze natuur dat we met een schop onder de kont maar moeten zien waar we naartoe vertrekken, als we het maar niet wagen om elders, waar ook in Europa, ons boerengezin voort te zetten.

Na onteigening krijgen boeren een beroepsverbod voor heel Europa. Daarom vraag ik de politiek, met name CDA en VVD, uit de grond van mijn hart om ons te helpen onze boerengezinnen niet te verjagen vanwege politieke wensnatuur. Natuur die notabene door agrarische bedrijvigheid honderd jaar geleden is ontstaan. Dank u wel voor het lezen.

Sonja v Rijn